Ze speelt
en heelt de krasjes
die het leven uitdeelt.
Ze heeft vrienden
in haar hoofd
die haar het einde vinden
en trouw blijven zolang
zij ook in hen gelooft.
Ze fantaseert
wat ze ontbeert
en dirigeert de vogels
de vlinders in het hoge gras
en lijmt zo lachend
al wat gebroken was.
Ze beheerst
een wonderlijke wereld
die ik niet ken
en waar ik ook absoluut
niet welkom ben.
Ze prevelt
en bezweert
leert mij zonder woorden
de heilzame kracht
van zelf verzonnen oorden
en ik wacht
glimlachend tot ze
naar mijn grijsheid
wederkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten