staan geborgen aan de
voordeur van hun huis
Een man en een vrouw
wat te kussen doorheen
luid steenweggedruis.
Ten afscheid fluistert hij
iets olijks in haar oren
Te stil helaas om in mijn
wagen te kunnen horen.
Dan gaat hij naar binnen
en zij bij hem vandaan
maar met een lach om de lippen
die niet mis valt te verstaan
Zijn humor zindert na
en maakt dat zij smelt
Ik kan alleen maar staren
en denken: Wat een held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten