zachtjes van verdriet.
Iets trekt hem eeuwig verder
maar wat dat weet hij niet.
Zoals verlangen in een mens
dat nooit volledig rusten gaat
Zo jaagt iets onbestemds intens
hem telkens op tot 's avonds laat.
Want als hij eens zwijgen zou
door vermoeidheid overmand
dan voelt hij altijd veel te gauw
die onzichtbare, rusteloze hand.
Die dwingt hem te gaan razen
over land of over landerige zee
En zo neemt hij dan bomen te grazen
of geeft met de golven schepen mee
Daarom huilt hij nu zo stil
en zachtjes van verdriet
Want hij die vredig liggen wil
voelt dat iets hem dat verbiedt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten