Dag na dag
daad na daad
strompel ik door sneeuw
waarin jij geen afdruk
achterlaat.
Minuten tikken uren
tot dagen, vlokken verdriet
tot vergetelheid, de tijd legt
zich in witte lagen tot een
troostend sneeuwtapijt.
Geluiden dempen, contouren
vervagen alsof de dood zelf om
stilzwijgen komt vragen en wie
weet, misschien, geloven we zo
weer dat het er niet is als we het
niet kunnen zien.
Maar het wit waaronder jij
verborgen zit, is slechts mooi
tot de volgende dooi. Dan zie ik
jouw verdwijnen terug verschijnen
en kom voor lange tijd enkel
nog de regen tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten