Tussen de bladen
van romanverhalen
liet je de tijd verglijden
leerde je de sleur vermijden
die de dagen in zich droegen
die om diepgang en wijsheid vroegen
maar vooral keer op keer bewezen
dat ze alles waren behalve uitgelezen.
Tussen de bladen
groeiden letters als zaden
tot zinnen die betekenis gaven
aan de strijd tussen beginnen en begraven
tussen het droombare en wat is weggelegd
voor een vrouw die voor haar kinderen vecht
en als troost de diepte van haar verdriet
in talloze personages weerspiegelt ziet
Tussen de bladen
hadden schrijvers wel genade
hadden levensvragen een punt
waarop een antwoord werd gegund
Tussen de bladen
leerde jij je een weg te waden
tussen verlangen en verloren
kon je nog de vage echo’s horen
van een leven rond als een roman
waar een mens mens worden kan.
Tussen de bladen
voelde jij je nooit zo verraden
als nu door het ware leven
dat dreigt te eindigen
onuitgeschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten