De wind waait golven in jouw haren
Terwijl jij papieren bloemen plant
zie ik zeilboten in jouw ogen varen
De zon zandstraalt de lucht tot blauw
De zeebries geurt naar wier en zilt
Een ijsje smelt en drupt in je mouw
Kindergeluk dat op mijn netvlies trilt
De tijd is even haar razend ritme kwijt
De branding murmelt warrige woorden
Jij speelt ankerpunt in de oneindigheid
een windvlaag uit lang vergeten oorden
De zee ebt weg na gegeven overvloed
De zon bloedt traag leeg aan de horizon
De avond zaait nu bloemen in je gemoed
je hart bolt op tot nostalgische luchtballon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten