Eruit gevallen als een kuiken uit een nestklopt het hart nu stil op de verlaten straat
koppig en naakt zoekt het terug de maat
van haar van wie enkel nu haar echo rest.
In de borst gaapt een gat dat zich sluit
maar aarzelt tussen vergeten en verdriet
het hart ademt altijd hetzelfde minnelied
terwijl zij ergens van een andere lente fluit
Onmachtig voor een ander te kunnen slaan
sterft het die nacht een te verwachten dood
Elk hart dat zich waarachtig heeft ontbloot
kan daarna nooit een andere weg nog gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten