dag in dag uit als onkruid
als een dam of een brug
tegen pijn of naar je toe
Maar het eerste komt toch
en jij er niet mee terug
Mijn woorden zijn stenen
in een bodemloze put die
wegen, galmen en vallen
zonder nut. Ze hebben geen
zin om thuis in te komen. Ze
zijn te min om wat stilviel
opnieuw te laten stromen.
Mijn taal vervalt tot alfabet,
letters hulpeloos tot woord
gezet waarvan de betekenis
onbetekenend is voor het gemis
dat ik voel. Terwijl ik vroeger maar
moest zeggen: Je weet wat ik bedoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten