In een duivenhok
onder het dak lag ik
in de jaren tachtig
op mijn ongemak en
onmachtig te staren
naar de nok.
Opgesloten in mezelf
en gevangen in de
zon, zon ik op wegen
uit het toenmalige heden
en slikte stof, restjes
verbrokkeld gewelf.
De duiven waren
lang vervlogen en
de witte kinderdagen
evenzeer. Toch droomde
ik me daar het vermogen
me aan geluk te wagen zoals
voor de grote ommekeer.
In die verborgen duiventil
lag ik uren alleen en stil
met de rug gekromd
en de blik naar buiten
te zoeken naar een
nieuwe verbond
om mezelf in de
wereld te ontsluiten.
CTRL-ALT-DELETE
bestond nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten