Gebroken

Ze was een voldane vaas
tot een slag
zo redeloos wreed
haar tollen deed.
Ze viel ergens
buiten de tijd
te pletter tegen een
onbuigzame werkelijkheid.

Een hoopje scherven
in een plas verdriet
niemand die daarin nog
de vaas van vroeger ziet.

Lam van woede en wanhoop
en de daaraan ontleende moed
zoekt ze wankelend uit
hoe ze zich lijmen moet.

Ze begint wijfelend bij de voet
een basis om op te bouwen
Veel later dan buik en borst
in een poging het eigen instinct
toch weer te vertrouwen.

Uiteindelijk haar lange ranke hals
apotheose van moeizame verrijzenis
weergekeerde trots
en hertekend zelfbeeld
Dan de confrontatie met het leven
omdat het onvermijdelijk is.

Aarzelend voelt ze langs
de ruwe littekennaden die
voortaan haar kwetsbaarheid
verraden.
Maar als ze water kan weerhouden
daar doorheen te vloeien,
zullen op een dag in haar terug
bloemen kunnen bloeien.

Dan komt een liefde
die de pijn
van deze vaas verstaat
en haar nooit of te nimmer
nog barsten laat.