Er schuilt schuld in de schildklierde dagen wegen loom en zwaar
met troebele blik als donker bier
word ik de wereld amper gewaar
Het zomert met een herfstgevoel
geen schild tegen de zwaartekracht
vet dat ik in mij haast groeien voel
tot verval dat plots sardonisch lacht
Het lichaam creëert eigen demonen
tot ballast van een gammele geest
Een spel van wispelturige hormonen
die mentale hybris nu een lesje leest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten