Jij spiegelt, lieve dochter van tiendecennium vervlogen vaderschap
bloem waar ik geen eer aan verdien
ooit geboren uit een aarzelende stap
Je gloort bij het stijgen van je jaren
een cipres die naar de hemel reikt
in je schaduw vergaar ik grijze haren
weerbarstige wijsheid die diep verrijkt
Kon ik, heel even maar, weer jongen zijn
samen tien en elke weg nog mogelijkheid
maar de toekomst is nu jouw blank terrein
kijk in mijn ogen zo vol van dankbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten