veilig op jouw schoot
huilend tegen je buik.
De tijd gomt eigengereid.
Je liefde kwam via de maag,
zelfgebreide warmte en stiltes
waarin de kachel zoemde en
we onszelf een ander leven lazen.
Jij knoopte de eindjes tot zorg
boog je nederig naar de norm
en vlokte vlijtig de pijn dicht van
volwassen krassen op een kinderziel.
Winterzon breekt op je rimpels
smelt mijn hang naar vergetelheid.
We zwijgen ons door de middag
gedeeld geluk deint in onze schoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten