liggen verweerde huizen
kortademig zij aan zij
Ondergrondse buizen
rammelen er ingetogen
de verweesde ballade
van lang vervlogen
liefde in gewaden.
Hoog op de heuvel hijgt
er gesmoorde bitterheid
als zwavel die opstijgt
na jaren onderbuikbeleid
Het gecondenseerde gal
klit samen in een wolk
overschaduwt nu het dal
het nietsvermoedend volk
Zondvloed zonder genade
spoelt al de straten blank
Geen mens durft er waden
door het verderf en de stank
van opgespaarde woorden
eigen daden zonder moed
maar na de slotakkoorden
verschijnt de eerste groet.
De huizen gaan weer ademen
gooien hun ziel open en bloot
de buizen zijn terug aderen
geen doorgang van de dood
Op het plein zingt een kind
kijkt er toekomst in de ogen
De ballade na de wervelwind
zuurstof van lang vervlogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten