Surrealistisch lief

Zij trekt de wolken op flessen
verpoedert stralen van de zon
buigt barsheid met souplesse
wast zonden in een regenton

Zij wikt alles wat er gaat wegen
vist gevallen sterren uit de zee
is bronstige blikken welgenegen
draagt het geluk in pakjes mee

Zij knipt lichtjes in de ogen aan
buigt regenbogen tot een recht
laat twijfel in spagaat gaan staan
schudt regenvlagen uit de vlecht

Zij wiegt de wereld in haar hand
verbloemt littekens op mijn huid
vraagt het hoofd als onderpand
en wijzigt mijn wil van binnenuit.

Opwarming

Op het verlaten plein wiegt een plataan
waar namen als kreten in staan gekerfd
van zij die als jongeling zijn weggegaan
omdat dit dorp geen toekomst overerft

Woestijnwind wervelt tussen de huizen
snijdt de oude dorpelingen de adem af
rimpelbesjes schuiven over de plavuizen
trekken met hun dorp op naar het graf

Akkers krommen zich in uitgeputte voren
niemand die nog zaait niemand die baart
hoop heeft van zijn tegenhanger verloren
hitte hertekent voorgoed de wereldkaart

Zand looit de huid van zij die achterbleven
roest de raderen tot het dorp finaal stokt
De plataan besluit zijn bladeren af te geven
nu hij niemand meer met zijn schaduw lokt.

De eerste ruzie

Ze zwijgen, voorbij kwaad
Ondanks de taal die ze delen
valt niet te verhelen
dat praten niet baat.

Ze overdenken hun woorden
hoe ze gespuid vanuit liefde
de ander toch griefde
omdat die
er iets anders in hoorde.

Ze zoeken terug vertrouwen
los van spreken een teken
een goedig soort hand uit steken
om het contact weer op te bouwen

Maar ze vinden aarzelende ogen
die vragen amper verdragen
waarin ze zich wijfelend wagen
nu taal in onmacht is omgebogen

Met blikken die blozen
laten ze lippen zwijgen en zoenen
het lichaam de geesten verzoenen
wordt het onuitgesprokene verkozen.

Woordje gezocht

Ik zoek een woordje
om in te schuilen
zonder verlangen
om uit te huilen
 
Ik zoek een woordje
om in thuis te komen
alleen en niet eenzaam
om in leeg te stromen

Ik zoek een woordje
als een donzig deken
waarin stilte ademt
los van 't loze spreken

Ik zoek een woordje
als behaaglijke huid
waarin het kleine geluk
vol tevredenheid fluit

Ik zoek een woordje
met plaats voor jou
om in lepels te liggen
tegen wereldse kou

Ik zoek een woordje
voor op de brievenbus
Geen post meer nodig
wij wonen nu in knus.

Uitgeleukt

Op een dag zullen we
uitgeleukt zijn
dan wordt leuk jeuk
die onderhuids waart
en ons aanstaart.

Dan wordt leuk
de lach van een clown
hysterisch euforisch
met een ondertoon van down

Dan zal leuk verbrand zijn
onkies in een wereld vol verlies
brandmerk van de onwetenden
en maakt het zijn gebruiker vies.

Dan zal leuk een badstop blijken
die overvloed ophoopt tot een vloed
die ons dwingt in de diepte te kijken
voorbij onze ooglappen van overmoed

Als het die status heeft bereikt
zal leuk plots weer leuk zijn
een weerhaakwoordje
een verlossend tegengif
voor chagrijn.

Wij zijn niet on

Wij zijn metelijk
ik meet mij aan jou
ik meet mij jou aan
en omgekeerd
Ons meten is weten
hoeveel wij mag bestaan

Wij zijn verdraaglijk
ik verdraag je
ik draag je ver
en omgekeerd
Wij dragen elkaar uit
zonder valt de ander omver

Wij zijn leefbaar
ik leef voor jou
ik leef jou voor
en omgekeerd
Ons leven is geven
twee rails van een spoor

Wij zijn uitputtelijk
ik put uit jou
ik put jou uit
en omgekeerd
Ooit is ons wij uitgeput
rest er enkel besluit.

De zee van Middelland

De zee is zout
als een mensentraan
De zee is koud
voor hen die er vergaan

De zee geeft
hoop aan de have(n)lozen
De zee neemt
node eenmalige matrozen

De zee deint
terwijl een mens verstomd
De zee schrijnt
het zout in open wond

De zee spiegelt
ons een onwaardig lot
De zee wiegelt
onze eigenwaan kapot

De zee zwijgt
zo onverdraaglijk luid
De zee stijgt
neemt ooit wie nu uitbuit.

Zelfportretje

 De spiegel weerkaatst een nerd

met brilletje en lichtjes kalend

met een zelfbeeld dat zeurt

over een lijf al volop tanend

Gelaat met beenderen van juk

die de magerte makkelijk dragen

grillige schouders waarop geluk

verkruimelt en vervliegt in vlagen

Voor de winter die ooit komt

legt de buik een voorraad aan

De spiertonus is wat verstomd

de strakke evenaar naar de maan

Al dat amorfe wordt wel gestut

door lopersbenen op ranke voet

zij dragen dit lichaam uit de put

dat 's ochtends de spiegel groet.

DeMENSie

 

Ik zoek het meisje in je ogen

maar je blik is zacht en leeg

Je draagt je lijden ingetogen

alsof je daartoe opdracht kreeg

In je hoofd ben ik een vreemde

je eigen bloed dat water werd

Je bent een geestelijk ontheemde

die de weg naar zichzelf heeft versperd

Je sterft traag van binnenuit

een pacman die je ik opeet

en heel je wereld buitensluit

je achterlaat in eenzaam leed

Plots noem je mij toch weer bij naam

ben ik even ik en jij terug jij

Ergens daarboven open je een raam

komt er een stuk verleden in jou vrij

Vuur dat maar niet doven wil

Lichaam dat de ziel overleeft

Als ik jou die avond in bed til

denk ik, je hebt te lang geleefd

Wij

Wij voeden op

Wij voeren uit

zorgen non-stop

voor elke spruit

Jij als moedervrouw

en ik als vaderman

zonder ring van trouw

of groots toekomstplan

Als twee-eenheid gestart

met een drietal uitgebreid

dat zich roert in ons hart

om onze aandacht strijd

Wij zijn samen voor

gescheiden al ‘ns tegen

Zit de ene er even door

komt de ander welgelegen

Wij zijn wel wat verloren

als geliefden voor elkaar

trekken nu diepere sporen

als liefhebbend ouderpaar

Wij ontdekten een ander wij

dat groeide door te delen

en dat hopelijk zonder averij

nog lang zijn rol zal spelen.

Vlinderpop

De zon strooit haar goud uit

zet bloemenjurken in bloei

Frivoliteit die omhoog spuit

ik geef me over en vervloei

De lucht zo laveloos en licht

streelt alles wat zich ontbloot

Lichamen tonen weer gezicht

en heupen wiegen als een boot

Geur van zonnemelk en zweet

tot mengsel zomerse zaligheid

Lust die uit zijn schaduw treedt

bij al die wulpse vrouwelijkheid

Verlangen dat vanuit de kern trilt

de winter barst finaal uit de knop

voor lang zakt het schaamteschild

voorbij is onze tijd van vlinderpop.

Saudade 1981

Het was in de grijze jaren tachtig

overvloedige regen op het raam

Het koude denken nog almachtig

en wereldleiders wilsonbekwaam

De recorder draaide tussen de ruis

sobere klanken van een levenslied

het ideale gezin lag al lang in gruis

de cassette onderging mijn repeat

Dat het zonlicht niet meer scheen

zongen Terra en ik op mijn negen

Dat het geluk voorgoed verdween

en de kinderdromen ketens kregen  

Er vloeide saudade in mijn bloed

en de zon verbleekte bij de maan

in mij heerste woelig eb en vloed

de draaglijke lichtheid tenietgedaan.

Heuvelland

Heden niets te melden

Windstil in mijn hoofd

Rondom verlaten velden

de dag die duister dooft

Morgen wacht met komen

Mijn hart klopt rigoureus

De wijdse onderstromen

leggen lente in mijn neus

Onder aangestampte aarde

ligt er onschuld opgebaard

de tijd die niemand spaarde

werd door oorlog verzwaard

 

Maar de heuvels zwijgen mild

zachte schouders om te leunen

het landschap vergoed verstild

op oude bomen na die kreunen.