Het zit 'm

Het zit ‘m in de dingen
vaak klein en nutteloos
en in het samen zingen
van krachtig over broos

Het zit ‘m in het kijken
in hoe de blik zich richt
of duisternis zal wijken
voor ‘t aarzelende licht

Het zit ‘m soms in hertalen
van de gelezen werkelijkheid
en de prioriteiten herschalen
ter herovering van de tijd

Het zit ’m ook in de kinderen
door hen spiegels te laten zijn
in kwetsbaar durven vlinderen
over je eigen verboden lijn

Het zit ‘m in de eenvoud
in het delen van de dagen
met hen van wie je houdt
die om jouw warmte vragen

Het zit ‘m in een hoekje
dat hoekje is zelden leeg
Dus bak dagelijks je koekje
van jouw allerbeste deeg.

Verstilling

De tijd woelt in het water

De wind waait in mijn kind

Ik droom onszelf een later

dat oud met nieuw verbindt

Onze lichaamstaal staat er

omarmt de stilte als vriend

Echte liefde is geen prater

het is op de tast tot je vindt

Tussen geruis en geklater

is er vrede in ons die spint

Ons spiegelbeeld baadt er

Da’s hoe geluk klein begint

Gedichten

Gedichten
zijn gedichte
gedachten
die het leven
verzachten
en de blik
verscherpen
door het alom
verwachte
omver te
werpen
met wijze
schoonheid
die zo
ontwricht
dat de kloof
tussen
hoofd
en hart
wordt
gedicht.

Onder geliefden

Ik zit gestraft

in je ooghoek

als een kind

afgeblaft

en uit je

blikveld

gegooid.

Dat is

hoe het voelt,

waar mijn verdriet

zich op stoelt.

Maar jij zucht

Lief toch,

zo was het

echt niet

bedoeld

Ik ben

gewoon op

moe en

verstrooid.

Waar ik zat

zit nu een traan

terwijl ik mezelf

voor het hoofd

wil slaan.

Syrië

Grijs stof dwarrelt neer

boven op al het vorige

Stilte gaat rauw tekeer

tegen vele hardhorigen

Alles moet finaal kapot

wat in hoop is gebouwd

Destructie tot op het bot

oorlogswonden vol zout

Vaders doden er vaders

en moeders met hun kind

Elkanders landverraders

hoewel ooit gelijkgezind

Vele leiders lachen schuin

hebben baat bij deze twist

Een kind overleeft het puin

maar weet zichzelf uitgewist

Zo dwarrelt het grijze stof

elke dag maar laagjes bij

Ze maakt kinderblikken dof

en verdoezelt de echte averij.

Zwerflust

Op het wegdek in de lucht

razen wolken onbestemd

Ganzen vieren hun vlucht

Vogels vrij en ongetemd

Wind speelt in de bomen

jaagt leven door het dal

Bloed gaat harder stromen

nu het hevig stormen zal

Zo ontwaakt iets ongeblust

honger nauwelijks verholen

Mijn aangeboren zwerflust

de lust om te gaan dolen

De wegen spiegelen nat

de grijsheid van de dagen

De regen valt op elk pad

van zij die zich buiten wagen

De zon schijnt vaal verlegen

legt melancholie in de goot

Nevel aan velden ontstegen

kleurt zonsopgangen rood

Zo ontwaakt iets ongeblust

honger nauwelijks verholen

Mijn aangeboren zwerflust

de lust om te gaan dolen

De herfst lokt mij van huis

weg van vrouw en haard

Burgerlijkheid laat ik thuis

tot de lucht is opgeklaard.

Elk ons deel

We wachtten uren in de sneeuw

op een bus die maar niet kwam

Zout was toen iets voor patatten

ons dorp lag dus voor dagen lam

We likten lusteloos de vlokken

onder mutsen van paars en wit

In de verte klakten doffe klokken

als een klapperend oud gebit

Hier was het koud maar thuis kil

zodat we roerloos bleven staan

Toen de avond viel, plots en stil

weigerden we huiswaarts te gaan

De sneeuw dekte mild alles toe

troostte ons met onzichtbaarheid

We waren allebei de ruzies moe

Die wolken boven ons kindertijd

Verstild stonden wij daar als beeld

hand in hand, weer helemaal heel

De dooi heeft ons terug opgedeeld

Jij en ik, broer, kregen elk ons deel.

Boekenband

Ik boek mezelf graag boeken
stille plezierreizen in de tijd
een vinden zonder zoeken
weg van tegenwoordigheid

Ik taal om trage verhalen
vol zinnen met een punt
met mensen die verdwalen
en catharsis wordt gegund

Ik romantiseer de romans
als zalf op mijn misantropie
de troostende woordendans
langs de randen van utopie

Ik verdwijn in verhaallijnen
om te wandelen in de waan
dat er wijsheden verschijnen
die me mezelf doen verstaan.

Notenboom

In onze wittebroodsjaren
halverwege het gazon
liet iets zich openbaren
in de zachte avondzon

Een onooglijk smalle stam
één blaadje aan een tak
Onbekend hoe hij daar kwam
maar hij stond op zijn gemak

Hij leek uit het niets gezaaid
Hij vond zichzelf een feit
Telkens hij werd weggemaaid
begon hij een nieuwe strijd

Ondergronds rechtte hij zijn rug
klaar om in vervulling te gaan
Elk voorjaar kwam hij dan terug
in de hoop er nu te mogen staan

Nooit heeft hij één noot gedragen
maar hij had er veel op zijn zang
Hij bleef voluit zijn kansen wagen
heel onze wittebroodsjaren lang

Vreemd hoe dit stukje natuur
dat ik keer op keer heb gedood
dankzij een volharding zo puur
toch in mij alsnog wortel schoot.

Grootvader

Op de bank

van vermolmd hout

aanschouwt hij

de winterbedden

met geknakte prei,

de uitdroogde uienrij

al lang niet meer te redden

Op de bank

langs het tuinpad

bad hij ooit

dat het zaad zo

teder gestrooid

ontluiken zou

in tuin en vrouw.

Hij vond zijn beden

ongehoord verhoord.

 

Op de bank

werd gelachen.

Gehuild. In de armen

van vader geschuild

Woorden gewisseld.

Verzwegen. Gezwegen.

Plannen bedisseld

voor de zonneschijn

na de regen.

Achter de bank

de serre met tomaten

waar we de tijd vergaten

lezend in de najaarszon

of onze eigen

verveling maten

aan het druppelen

in de regenton

terwijl hij zoveel

lamlendigheid

niet begrijpen kon

Op de bank

van vermolmd hout

aanschouwt hij nu

de winterbedden

met geknakte prei

en wacht

op het vallen

van de duiven

de avond

het laatste gordijn

dat toe begint te schuiven

Hij wacht en verlangt

terug bij haar te kunnen zijn.