Vooruitgang is een gang

Vooruitgang is slechts een nauwe gang

tussen duister verleden en de uitgang

die immer beloftevol aan de einder schijnt

maar bij het naderen om de hoek verdwijnt

Vooruitgang is geen keuze maar een daad

een stap vooruit die zich op de vorige verlaat

zonder twijfel , gewoon doen omdat het kan

ook al wordt niemand er echt beter van

Vooruitgang is een dwangmatig streven

waaraan steeds minder richting wordt geven

samen kolken we voort naar die ene uitgang

en vertrappelen elk alternatief in het gedrang.

Meisje Misschien (4)

In het  mulle zand voor je voeten

tekende je twee wijkende wegen

We bekeken elkaar even en zwegen

nadere uitleg had niet meer gemoeten

Rondom ontrolde een vale avondschemer

oranje vervloeide tot het wit van de maan

Mijn hart weigerde simpel dit alles te verstaan

en voor ons stroomde kil de vuile trage Demer

Jij huilde stil je tranen tot een pakje verdriet

en schonk het mij zodat ik het koesteren zou

Ik werd de verlaten jongen en jij een vrouw

die het verleden vergaf en ons daar rusten liet.

Ik benijd hoe gij gelukkig zijt

Ik benijd

hoe gij gelukkig zijt

met zo weinig, zo gericht

dat gij de zwaartekracht

ogenschijnlijk voetjes licht.

Ik minacht echter veelal 

wat gij belangrijk acht

De waan van de dag

Het sparen voor later

Het koopbaar geluk

Risicoloos zonder kater

Maar echt echt echt

ik benijd oprecht

hoe gij gelukkig zijt

door enkel dat na te streven

wat het leven in onze tijd

bereid is om te geven.

Toekomstig getwijfel

Halverwege de nacht en thuis

leg ik mijn hoofd op een heirbaan

Ooit hielden romeinen vervaarlijk huis

op deze weg die niemand nog wil gaan

Rondom geurt tendentieus het gifgele koolzaad

terwijl de sterren fonkelen in dwaze eeuwigheid

Zijn of niet zijn, een verschil dat niet langer bestaat

hier door mezelf verlaten op de weg der vergetelheid

Met gesloten blik wacht ik op het ochtendgloren

Adem in, adem uit, één lange aarzeling voor besluit

Dan kan ik het te laat remmen van een SUV horen

en wist een ander al mijn toekomstig getwijfel uit.

WO I

Wilde bloemen bloeien boud

op doden en identieke graven

Al dat eens hoogmoedig draven

eindigde steevast star en koud

Elke gesneuvelde een legoblok

in de muur voor volk en vrijheid

Een oorlog ontdaan van menselijkheid

die toen littekens door de wereld trok

Hun offer als groots genereus gebaar

opdat dwaze liefde mag blijven bloeien

weten we generaties lang te verknoeien.

Het druilt in me als ik naar hun zerken staar. 

Mechelsestraat 1991

In de vrieskou van de kamer
dampt je lome lichaam na
Je borsten blank en romig
zuchten zwaar boven de dekenrand.

Onze lichamen hadden elkaar
zonet beter verstaan dan ze ooit
binnen de relatie hadden gedaan

Een punt. Afscheid door versmelten.
Sneeuwvlokken dwarrelen ons dan toe.
Je lacht nog éénmaal en veel te moe
droom je ons weg in vergetelheid.

Met postcoïtale sluitertijd leggen
mijn ogen dit beeld voor altijd vast.
Verstilde schoonheid toen
tussen de vingers gegleden
verrijst nu overbelicht
weer in het heden.
Op deze zomerdag heb ik
heimweewinterlast
naar lenteliefde.

Medewandelaar

Op de vraag wat hij later worden wil
volgt verbazing en blijft het even stil
Dan met een wijds alomvattend gebaar
verkondigt hij: ik word medewandelaar

Ik wandel gewoon een stukje mee
met ieder mens tussen berg en zee
Zucht, lach, werk, huil, deel en zwijg
zodat ik inzicht in hun leven krijg

Dan neem ik afscheid en trek voort
en boetseer elk van hen tot woord
Zo schrijf ik gestaag aan een leven
dat innig met anderen is verweven


Maar zal je eigen stem niet verloren gaan
als je voor zoveel mensen wil openstaan
Het zal in mijn zwijgen zijn, luister maar
dat je me missen zal, je medewandelaar.