van wat ik werd, een afscheidslied
Ik zag het leven
kansen geven
O, het was een
wonder
Het was wonder,
boven wonder
dat ik dacht te
kunnen zonder.
Hihihi, hahaha
Ik stond erbij en
keek ernaar
Ik zag mijn
kinderen
hun weg uit
vlinderen
O, het was een
wonder
Het was wonder boven
wonder
Doodnormaal en
toch bijzonder
Hihihi, hahaha
Ik stond erbij en
keek ernaar
Ik zag de dagen
aan de toekomst
knagen
O, het was een
wonder
Het was een
wonder, boven wonder
hoe snel die dagen
knagen konden
Hihihi, hahaha
Ik stond er bij
en keek ernaar.
Ik zag heel velen
liefde delen
O, het was een
wonder
Het was wonder,
boven wonder
hoe zij liefde delen
konden
Hihihi, hahaha
Ik stond erbij en
keek ernaar.
Woorden als
planken
om bruggen
te slaan
die
gebrekkig verklanken
hoe alleen
we soms staan
Maar hoe
mooi ook geschreven
Hoe waar ze
ook zijn
Ze zijn niet
het leven
Geen
pleisters op pijn
Ze
verhullen de stilte
De spaties
in wit
Maar bedekken
niet de kilte
die na
verlies in ons zit
De woorden
zoeken zin
om samen aan te schrijven
om niet als
mens binnenin
zonder
betekenis te blijven.
Zittend in de najaarszon
Even naar de bib
voor films en
een nieuwe strip
met daarna onverhoopt
nog één keer een ijsje
nu de vakantie
op haar laatste dagen loopt.
Hij zou met mama gaan
maar nu ik daar onverwacht
ook blijk te staan,
kan het net zo goed met mij
Dus zeg ik ondoordacht:
Je kan kiezen tussen
ons allebei.
De woorden vallen mij
koud op het hart
als ik zie hoe mijn
goedbedoelde domheid
hem verwart
en met zoen op zijn hoofd
neem ik gauw mijn biezen
zodat hij niet hoeft
te kiezen en te verliezen.
Alles is nu anders,
zo ongrijpbaar anders dan toen,
nu zelfs de onschuldigste woorden
mijn jongen verdriet kunnen doen.
Er zijn nog
De lucht hapt naar adem
De aarde zit aan
de grond
Met z’n allen op een
vadem
en een doekje
voor de mond.
Neerslag valt in
het water
Het vuur verliest
zijn elan
De toekomst is
voor later
Nous sommes en
attendant
De morgen wil
niet krieken
De tunnel zoekt
naar licht
Uit angst voor al
die pieken
zijn we
binnenwaarts gericht
Maar de zorgen
zullen baren
en de wind neemt
alles mee
Hoe blind we nu ook
varen
Soms hangt de
mist in de bomen
en zwijgen de
vogels op hun tak
Maar ook dan mag
je bij me komen
en strijken we
samen de plooien vlak
Soms roept de uil
eenzaam in de nacht
en vallen de sterren
uit hun verband
Maar weet dat ik
dan ook op je wacht
vol liefde en met
een uitgestoken hand
Soms ben ik onvindbaar
voor een tijd
Zwem ik rondjes ergens
uit het zicht
Maar ook dan ben je
mij niet kwijt
blijf ik diegene die
aan jou te denken ligt
Soms trekt het
leven zelf ons uit elkaar
zeg ik niet de
woorden die ik zeggen wou
Maar zelfs dan
alsjeblieft kom toch maar
want al mijn
wachten is een wachten op jou.
Dat wil je niet wezen
Da’s moeilijk om
dragen
Die zijn die ze
bij kerst
als de eenzame
vragen
Want ook al ben
je welkom
Wordt je behoefte
gehoord
Je komt toch tot
de slotsom
er is geen plek waar
je hoort
Na dat feestje
buitenshuis
op kerstvrolijkheid
vergast
wacht dan weer dat
stille thuis
waar slechts jij
en jij alleen in past.
Veel moet ik haar leren
De huid vertraagt
Ik laat mijn
haren groeien
en ik prop mij vol
met vet
Ik voel leegte in
mij vloeien
De lange winter
is ingezet
De weerstand
geeft zich over
Het licht
verliest aan kracht
Ik dek me toe met
gevallen lover
terwijl het
duister op mij wacht
Ik rol mijn
lichaam tot een bol
Tel mezelf als
verloren schaap
Geborgen in dit
mentale hol
begin ik aan mijn
winterslaap
Het hart op de
laagste stand
Het hoofd vol verstilde
dromen
Tot op een dag de
zonnekant
mij weer tot
leven laat komen.
Een oude
vrouw in de avondzon
vouwt de handen
in haar schoot.
Zo bidt ze tot
gans het pantheon
voor een
wereld in ademnood.
Een meisje
zingt een avondlied
over geloof
in een beter morgen
en hoopt dat
het wat troost biedt
voor de vrouw
haar rimpelzorgen
Dan zoent
ze de handen in de schoot
en blaast
er zachtjes lieve woordjes in
Gebaren die
men sinds kort verbood
maar zo
nodig voor een nieuw begin.
De nacht valt
en het wordt al koud
Dan wandelen
ze weg arm in arm
Ze doen wat
niet mag en alles fout
maar in hen
gloeit het heerlijk warm
Doornroosje in een doosje
zou dat nu niet
goed verkopen?
Een prikje
en dan een poosje
op andere
tijden liggen hopen
Of een ritje
met sneeuwwitje
in een slee
met zeven dwergen
en dan
zoeken in elk appelpitje
waarom
geluk zich wil verbergen.
Of doe maar
een uitstapje met roodkapje
op anderhalve
meter van de wolf
en dan jagertje
spelen met mondkapje
Toen hij
jou ten afscheid kuste
op jouw
lange reis alleen
naar een
plek om uit te rusten
besefte ik
er is geen een
ooit zo dicht
bij jou geweest
in jouw goede
en kwade dagen.
Hij heeft zoekend
maar onbevreesd
mee jouw
trieste lot gedragen.
Hij heeft
wijn met je gedronken
De laatste
sigaret met je gerookt
Hij heeft
jouw troost geschonken
en je
groenten tot soep gekookt.
Ook nu jij
er niet meer bent
kruisen onze
wegen nog elkaar
Voor jouw
geluk met hem gekend
ben ik hem
eeuwig dankbaar.
Het geld
niet hebben
dat je betalen
moet
Dat knaagt
aan je ribben
Dat vreet
aan je gemoed
De emmer raakt
dan vol
en de
ijskast die loopt leeg
Je wist niet
dat je uit een tube
tandpasta zoveel
restjes kreeg
Je leeft moedig
voor de schijn
en voor de
ogen van je kinderen
Het kan
allemaal veel erger zijn
en je kan
altijd ergens minderen.
Zo graaf je
gestaag een put
waarin je
niet mag gaan zitten
Want elke last
heeft vast zijn nut
Het leven kent
nu eenmaal vele ritten.
In mijn
hoofd zit je
achter
zoveel deuren
Soms als een
stil
veelzeggend
beeld
Soms als goudgele
geuren
of een kind
dat domino speelt
en mooie en
trieste herinneringen
haasje-over
met elkaar
laat
springen.
Dan raas je
met een toorts
door de
kamers van mijn hart
Als een
soort latente koorts
die mijn
lamme goedzak hart verwart
en lacht
met de muurschilderingen
waarvan ik
dacht dat ze uit
wederzijdse
liefde waren aangebracht.
Daarom hang
ik
wel eens op
die deuren
‘Verboden
te betreden’
Er is gebeurd
wat moest
gebeuren
en nu niet
zeuren
er zijn er genoeg
naar een ander heden.
Ze is huilend weggelopen
Heel wat rugzakjes
dat jij hun groeien missen moet
In de geur van verloren brood
Wat doekjes voor het bloeden
en een kruisje
voor de nacht
Wij veilig
onder haar hoede
in bedjes warm
en zacht
Beneden zit
haar man
te lezen in
de krant
over wat al
allemaal kan
en toestand
van het land
Ze plooit kleren
op de stoel
schept zo orde
in haar hoofd
Een devoot opgeruimd
gevoel
is waar zij
het meest in gelooft
Ze laat de
deur op een kier
en het
licht aan in de gang
Daarmee
doet ze ons plezier
ook al zijn
wij nooit bang
In huis valt
alle leven stil
en de oogjes
worden klein
Ik weet nog
niet wat ik wil
maar laat zij
er altijd zijn
Sommigen willen niets sluiten
tenzij hooguit
de ogen
uit egoïsme,
angst of onvermogen
en het idee
dat het toch niet valt te stuiten.
We moeten ermee
leren leven
behalve zij
die eraan sterven
Onze vrijheid
opnieuw verwerven
en groei
weer volop alle kansen geven
We moeten
terug kunnen mogen
Vertrouwen op
ons eigen gezond verstand
Dus al die
virologen mogen aan de kant
We krijgen
het zelf wel omgebogen
Sommigen
willen niets sluiten
opgesloten in
ik weet niet wat precies
tot op de
dag dat ook bij hen verlies
Een vriend sjokt moede over het plein
Vannacht had ik een droom
Ik heb een zak vol ongemak
Open zijn we
Zo veel zo luttel
Soms neemt ze
Twee duiven
Er zijn veel verhalen
De herfst groeit gestaag
Wolken reizen langs het raam
Met grote zwijgzame ogen
Een zakdoekje
