The happy end

Na verloop van twee jaren
en tweehonderd gedichten
kunnen we gerust verklaren
de kloof valt niet te dichten.

Er is ambacht en er is talent
apart krijg je middelmaat
maar samen een monument
waar elk artiest voor gaat


Het is zinloos te blijven schrijven
wat niet voldoet of raken kan
Wat was zal beschikbaar blijven
maak er dus gerust gebruik van.

Bedankt aan hen die alles lazen
welkom zij die er aan beginnen
Laat vooral het leven je verbazen
daar kan geen poëet van winnen.


PS Voor het schrijven van gelegenheidsverzen  houd ik me nog graag beschikbaar en wie graag een Gasia blijft lezen, verwijs ik met plezier naar mijn zus: http://sleepingincleansheets.com/ Veel leesplezier!

Deborah dertig

Ontsproten uit de navel van Europa

een ketje wonend in haar voetbalhart

maar pas door West-Vlaamse grinta

raakte ze voor het eigen leven gehard

 

Geboren met een oude wijze ziel

wordt ze jonger doorheen de jaren

opgroeien was soms een hondenstiel

tot ze besloot haar eigen weg te varen

Aarzelend begonnen als een halve zus

is ze nu toonbeeld voor haar halve broer

zij ziet het leven als een geslaagde kus

geven én nemen en niet elk op zijn toer

Om de wereld kan ze lachen, kan ze huilen

ziet de schoonheid en het onrecht aangedaan

wie weerloos is mag altijd bij haar schuilen

ze heeft de ervaring om elk lijden te verstaan

Maar bovenal is er de honger naar morgen

naar beter en mooier naar meer harmonie

tussen mensen die samen dromen en zorgen

dat we niet allen lijden gaan aan misantropie

Ze fonkelt en monkelt, bijt gul in de dagen

ze moedert en foetert op de oude demonen

vrouw die zich aan het geluk durft te wagen

het is mijn zus een vree wijze en hele schone

van hart.

Dauwdorst

In de schaduw van de schemering

wacht een ongrijpbaar hebbeding

op de komst van één vermeteling

zonder angst en vol verwondering

Bij het breken van de dageraad

of als het zonlicht net rusten gaat

is het of er een huivering ontstaat

gespeend van enig goed of kwaad

Wat geurt is pure maagdelijkheid

zelfreiniging na een voltooide tijd

dan gloort er naakte opportuniteit

voor wie vol in wat zal komen bijt.

Padua (liedje)

Ik heb een ma uit Madagascar
en een pa uit Padua
(papapaaa, padua) (2x)
in mijn ziel weerklinkt Europa
maar mijn hart klopt Afrika
( a a aaa, afrika) (2x)

Ik heb een dochter in Alaska
maar heb er geen in Genua
(geheheeen in genua) (2x)
en mijn zoon woont in Nebraska
droomt zijn droom in Amerika
(a a aaa, amerika) (2x)

Ik liep ooit verloren in de Sahara
en viste gamba's in Gambia
(gahahaa gambia)(2x)
Op de liefde gebotst in Botswana
en het aangevraagd in Angola
( a a aaa Angola) (2x)

Maar nu ik hier weer eenzaam sta
tussen Madagascar en Padua
(Papapaaa padua) (2x)
Denk ik er ernstig over na
het geluk te zoeken in India
(en daarna in elk land dat rijmt op a) (2x)

Verweesd

Van voor de kinderen zorgen
tot een sprakeloos zorgenkind
een ouder die op een morgen
de oude wegen niet meer vindt

Van voorgaan tot ten ondergaan
teruggeven wat verworven leek
een leven van zelfbesef ontdaan
de geest die uit het lichaam week

Op die dag is al wat was voorbij
ouder wordt ouder wordt te oud
maakt voor ons een plaatsje vrij en
wij worden als oudste aanschouwd

De vicieuze cirkel is als een strop
die ons traagzaam trekt door dagen
we schuiven telkens een plaatsje op
sterk is hij die dat besef kan verdragen.

Opgestroopte mouwen

Met strak opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

zeisde hij het gras vol vertrouwen

met een sigaret tussen de tanden.

Klopte de vruchten van de notelaar

en zoogde lammeren in de sneeuw

verbond oud en nieuw met elkaar

was volkomen thuis in eigen eeuw

Groenten moest  een man verbouwen

aardappelloof was om te verbranden

Altijd met de opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

Herstellen deed hij enkel provisoir

morgen was er altijd nog een dag

leven deed hij als een Druivelaar

in wijze eenvoud en met gulle lach

Ellende die hij moest aanschouwen

deed de levensmoed nooit stranden

Altijd met de opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

Met de duiven spelen en ze eten

de volle smaak van eigen kweek

Zijn zorgen heb ik nooit geweten

alsof hij daar immuun voor leek

Een leven lang wist hij te bouwen

aan vriendschaps- en familiebanden

Altijd met zijn opgestroopte mouwen

en de ambacht in zijn handen.

’s Zondags sliep hij door de preek

hij was een christen in zijn daden

hielp altijd de mensen uit de streek

en ging vooral bij zichzelf te rade

Zijn verlijden was in mijn verleden

het afscheid van de kindertijd

Hij zou niet aarden in dit heden

zonder opgerolde mouwen en

ambachtelijkheid.

Bronmaterie

Dat je van een ander houdt

en wat ik daar dan van vind

Ik prevel puur uit zelfbehoud

dat elk einde ergens begint

Wil jij voortaan de vriend zijn

die mijn nieuwe wonden likt

Je vraag doet al zoveel pijn

ben vriendschapsongeschikt

Je besluit dat je nu beter gaat

als ik het geluk niet gunnen wil

Ik lach jou toe haast obligaat

Wij vormen enkel nog verschil

Wat rest is de vertrouwde geur

en teveel verlangen onvervuld

Koude komt door de open deur

ik zoek verkrampt naar schuld

Liefde is een machtig mysterie

dat zalft zolang als het bestaat

maar uit diezelfde bronmaterie

ontvlamt ook de hulpeloze haat.