Onder mij staan
de beelden van stand
centraal op de pleintjes
maar mentaal aan de kant
Ze voelen zich kleintjes
en oninteressant. Losgeslagen
uit hun oorspronkelijk verband.
Onder het groene mos,
schuilt
hun blos.
Vol pudeur. Hun grandeur
is vervlogen in vergetelheid. In een
tekort aan tijd. Van mensen in
de armen van onverschilligheid.
Hoewel onopgemerkt
en ingeperkt
klopt er een blauw hart
in elk beeld
dat bloedt
bij de aanblik
van een wereld die
zichzelf besteelt.
Vanuit hun verstilling
zien ze het komen
en gaan van mensen
met eendere wensen
en de verspilling op de
weg daar naartoe. Nooit lijkt
de zelfverloochening
haar spelletje moe.
Van vader op zoon.
Allen op zoek naar geluk.
Volgens het nieuwste
patroon maar dat blijkt nu al kaduk.
De beelden van stand
missen het adellijke van toen.
De traagheid, het schrijden.
Het eerst denken dan doen.
Tussen de beelden van stand
vlieg ik heen weer.
Er lijkt in hen een verlangen ontbrand
naar de grote ommekeer.
