Soms neemt ze
haar hart ter hand
en hangt het als een laken
uit het raam
om te luchten
om vrijelijk te zuchten
wapperend op de wind
die altijd elke richting
nog de moeite vindt.
Dan huilt het
met de regen mee
en droomt het
van verre avonturen
overzee
waar een nieuw begin wacht
op wie de moed heeft
om los te laten wat het leven
niet langer zin geeft.
Als ze het dan
’s avonds weer binnenhaalt
zijn de geuren en kleuren
van buiten er in neergedaald
en kan het monter en fris
weer de maat aangeven
zoals een laken
dat zachtjes door wind
is strak gesteven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten