Woorden als
planken
om bruggen
te slaan
die
gebrekkig verklanken
hoe alleen
we soms staan
Maar hoe
mooi ook geschreven
Hoe waar ze
ook zijn
Ze zijn niet
het leven
Geen
pleisters op pijn
Ze
verhullen de stilte
De spaties
in wit
Maar bedekken
niet de kilte
die na
verlies in ons zit
De woorden
zoeken zin
om samen aan te schrijven
om niet als
mens binnenin
zonder
betekenis te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten