Een vriend sjokt moede over het plein
Zijn grijze haren nemen de bovenhand
In een karretje rammelen lege flessen wijn
afkomstig uit zijn nu noodlijdend restaurant.
De schouders hangen er halfstok bij
Er lijkt volop berusting in hem geslopen
Komt er niet snel een kering van het tij
dan zal hij wel schoenen gaan verkopen.
We lachen om niet te moeten huilen
En ik verlaat hem voor een vriendin
bij wie ik levenslang mag schuilen
van wie ik elke kronkel oprecht bemin
Ze luistert met haar grote grijze ogen
Naar hoe het mij dit jaar is vergaan
Hoe zwaar het verlies heeft gewogen
en in haar ooghoek bolt een traan
dan spreek ik alweer van dromen
breng gemeende lichtheid in mijn stem
Als ik later mijn vriend voorbij zie komen
weet ik, het komt goed en wuif naar hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten