Op het verlaten plein wiegt een plataanwaar namen als kreten in staan gekerfd
van zij die als jongeling zijn weggegaan
omdat dit dorp geen toekomst overerft
Woestijnwind wervelt tussen de huizen
snijdt de oude dorpelingen de adem af
rimpelbesjes schuiven over de plavuizen
trekken met hun dorp op naar het graf
Akkers krommen zich in uitgeputte voren
niemand die nog zaait niemand die baart
hoop heeft van zijn tegenhanger verloren
hitte hertekent voorgoed de wereldkaart
Zand looit de huid van zij die achterbleven
roest de raderen tot het dorp finaal stokt
De plataan besluit zijn bladeren af te geven
nu hij niemand meer met zijn schaduw lokt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten