Windstil in mijn hoofd
Rondom verlaten velden
de dag die duister dooft
Morgen wacht met komen
Mijn hart klopt rigoureus
De wijdse onderstromen
leggen lente in mijn neus
Onder aangestampte aarde
ligt er onschuld opgebaard
de tijd die niemand spaarde
werd door oorlog verzwaard
Maar de heuvels zwijgen mild
zachte schouders om te leunen
het landschap vergoed verstild
op oude bomen na die kreunen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten