Ik zoek het meisje in je ogen
maar je blik is zacht en leeg
Je draagt je lijden ingetogen
alsof je daartoe opdracht kreeg
In je hoofd ben ik een vreemde
je eigen bloed dat water werd
Je bent een geestelijk ontheemde
die de weg naar zichzelf heeft versperd
Je sterft traag van binnenuit
een pacman die je ik opeet
en heel je wereld buitensluit
je achterlaat in eenzaam leed
Plots noem je mij toch weer bij
naam
ben ik even ik en jij terug jij
Ergens daarboven open je een raam
komt er een stuk verleden in jou vrij
Vuur dat maar niet
doven wil
Lichaam dat de ziel overleeft
Als ik jou die avond in bed til
denk ik, je hebt te lang geleefd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten