als de haren van je hoofd
de dokters houden overleg
maar niets wordt er beloofd
We oefenen onze onmacht
tegen wil en tegen dank
de overschaduwende nacht
zet onze ogen vaker blank
We zwijgen en verzwijgen
stokken abrupt in een zin
Wat we niet gezegd krijgen
hangt triest tussen ons in
We lachen om niet te huilen
herinneren ons hoe het was
voor iets jou kwam bevuilen
voorgoed weg van waterpas
We zijn mensjes die hopen
op wat meer toebedeelde tijd
om alles aan elkaar te knopen
tot troostende verbondenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten