Zijn broze onmachtige handenverkrampen door schrijnend verdriet
Niet ouderdom doet ze verzanden
maar een zoon die het leven liet
Vingers halfstok en gelaten
genageld aan een ondraaglijk kruis
klauwen de lucht in ijle gaten
krassen de gelukkige oude dag tot gruis
Deze handen droegen ooit trots de dagen
boetseerden een zoon uit zijn vrouw
nu voelt hij het bloed erin vertragen
zich sluiten als een bloem, wit en grauw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten