Boven op de Sint-Pieterskerk
in een gouden gloed van vuur
kwijt Meester Jan
zich van zijn werk
en slaat ongenadig
het volgend uur.
Boven hem drijven de wolken
richting oneindigheid.
Onder hem kolken
de mensen onbewust
van hun tijdelijkheid.
Onbewust van hem,
de vergulde stem van de tijd.
Ik haast mij op zijn schouder,
vertrouwder dan gebruikelijk
en fluister: Luister, Jaquemart,
vannacht wordt de laatste
en de eerste.
Hou je klaar
en wek de oude meester
over honderd tellen.
Dan zal ik de ander beelden vertellen
dat het moment is aangebroken
om het vuur op te stoken
voor de opstand
van alle beelden van stand.
Meester Jan verbleekt,
wankelt en vraagt van streek:
Komt die opdracht van haar,
mijn amour? Is zij dan klaar met de liefde,
Barones de Pompadour?
Ik trek mijn vleugels op.
Leugens zijn een strop
die ik hem niet om de nek wil leggen.
Zij zal het je zelf wel zeggen, maar
gedenk nu je taak. Honderd tellen
en dan raak. Geen oordeel vellen.
Alles voor de goede zaak.
De zon kantelt
richting horizon. Ontmantelt
traagzaam de dag.
Ik bezoek de andere beelden
zo snel ik vermag en hoop
dat al wat hen ooit verdeelde
hen nu verenigen mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten