De stad bezit
een weelde aan beelden
van oud-strijders tot wegbereiders,
filosofen, spotters zonder
mededogen en zelfs een maagd
die zich drijvend
stroomopwaarts had gewaagd.
Ik bezoek ze allen
en laat de woorden vallen
als regendruppels
op ontkiemend zaad
als de knuppel
die het hoenderhok
ontploffen laat:
Smelt jezelf tot dageraad
In honderd tellen,
zwellen bejaarde harten
tot jonge veulens, barsten
lethargische geesten
uit hun teugels
en verovert vergeten
bronstigheid het brons.
Het gegons van opgewonden
standbeelden trekt door de stad
die haar eigen helden
en verworvenheden vergat.
Meester Jan start dan
het meesterplan, mikt en tikt
met een gulden stokje
het klokje met de hoogste toon.
Voor alle mensen doodgewoon,
maar niet voor de meestersmid
die al eeuwenlang op het geluid
te wachten zit. De trilling trekt
als een rilling door de tijd. Wekt
de oude meester uit zijn gelatenheid
en vonkt het vuur in de koude haard.
Het uur van de opstand
is geopend verklaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten