De kinderen zijn weg.
Het is weer stil in huis.
De woorden die ik zeg
komen nergens meer thuis.
Dus ik prevel de nevel
zachtjes aan flarden
Alleen zijn geeft wrevel
nauwelijks te harden.
Kom op met die glazen
Ik drink ze stug leeg
en neem mezelf te grazen
Nu alles veel zwaarder weegt
Want daar wacht de nacht
en daarna lange lege dagen
waarin de stilte als een klacht
om waarom zal blijven vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten