Mijn schrijven
streeft bij verdriet
naar fotosynthese
naar het omzetten
van down naar verheven
in de hoop dat de woorden
aan zij die ze lezen
zuurstof zullen geven.
donderdag 22 april 2021
Bij valavond
Ze kruipt bij valavond
in mijn armen om zichzelf
en mij te warmen en de tijd
vast te houden die wij als
voor altijd gedeeld beschouwden.
Ze neemt en geeft wat ze
als geen ander delen kan en
nodig heeft en leert mij
hoe liefde in elk van
haar gebaren leeft.
Morgen zal ze geborgen
in andere armen een hart
vullen enkel door er te zijn.
Maar vanavond is ze de
onnavolgbare bezitter van mijn.
Hoe kan ik helpen?
Hoe kan ik helpen?
Een vraag om te zijn
Een houding met toekomst
voor groot en klein
Hoe kan ik helpen?
Heel vaak hoeft dat niet
maar voel je dat die vraag
net de ander kracht biedt
Hoe kan ik helpen?
Dat is aanbieden van tijd
Het is zeggen in alle eenvoud:
Ik ben bereid.
Het zou
Het zou
maar het zal niet.
Het wou
maar het werd niet.
Zoals jou
ben ik niet.
Vrouw
die ik losliet.
donderdag 8 april 2021
Goed is normaal
Goed is normaal
en normaal is onzichtbaar.
Dus draait bijna elk verhaal
niet om wat goed is
maar kwetsbaar.
Om wat hapert, wat faalt.
Om goed dat het niet heeft gehaald.
Of net beter was dan verwacht.
Om de sterren en niet de duistere nacht.
Goed is normaal
en normaal zien we niet.
Maar dat wil niet zeggen
dat er niet veel goeds is geschied.
Al die woorden
Al die woorden op papier
al die woorden geschreven hier
zeggen veel maar niet waarom
ik alsmaar met eendere woorden kom.
Het is nochtans eenvoudig, ik beken
al dat schrijven zegt met teveel woorden
dat ik eenzaam ben.
maandag 5 april 2021
Veel is er nog
Veel is er nog
maar niet meer de glans
niet meer die kleuren
die elk gebeuren
de schijn gaven van een
altijd wederkerende kans.
Veel is er nog
maar niet meer als vanouds
als iets stouts dat bevrijdt
en de rebellen van het
klootjesvolk scheidt
en als troost kon tellen.
Veel is er nog
maar niet meer dat vuur
dat duur betaald werd
de adem benam en zuurstof gaf
aan de zinloze zottigheid
richting graf.
Veel is er nog
gewoon omdat het er altijd al was
gewoonte die te pas en te onpas
ons de das omdoet omdat we
tijdens het leven verleren
hoe het anders kan en waarom
dat, als je trouw aan jezelf wil
blijven, ook moet.
Overbodig
Mijn woorden zijn overbodig.
Je hebt mijn ‘Alles komt goed’
En mijn ‘ Jij bent al wat ertoe doet’
helemaal niet nodig.
Mijn woorden zijn slagen in het water
van een eindeloze zee waar anderen
al lachend je wereld veranderen
en met je mee mogen naar later.
Mijn woorden zijn mooi en onmachtig
Zoeken de toon van waarachtig
waarachter mijn liefde tastbaar blijft
tot het leven eigen wetten voorschrijft
Dan worden mijn woorden ballonnen
Vervluchtende lucht en doorprikbaar
die nooit een hart hebben gewonnen
en eindigen met ‘Het is goed. Ga maar.’
zaterdag 3 april 2021
Waar ooit vleugels zaten
Ik streel waar ooit
haar vleugels zaten
voel hoe ze glooit
en gloeit onder het praten
over een tijd van vederlichte
meisjesachtigheid die in het
het zand onder haar begraven ligt.
Ik luister naar de wind
in haar haren die verzint
dat verjaren garen spint
uit de droom die we laten varen
omdat hij geen juiste hartslag vindt.
Ik lees blind haar huid
braille rond de taille
en prijs mij gelukkig
ook als ze later onder het geluid
van vleugelslag verdwijnt
naar waar ik haar niet volgen mag
omdat haar gloeiend glooien in mij
verder deint.
Samen in de avondschemer
Samen wij twee
in de avondschemer.
Samen niets te doen.
Geen scherm
om naar te kijken.
Zo zaten we samen toen.
De woorden waren karig
Stilzwijgen ging nog goed.
We deden niet aan voorbarig
Geen nood aan overvloed.
We luisterden naar geluiden
De vogels in de tuin
De autosnelweg naar het zuiden
Gedachten gonsden onder onze kruin.
Straatlantaarns gloeiden oranje
Schaduwen groeiden in het rond
Warme eenvoud vrij van franje.
Dat was hoe toen de dag zijn einde vond.
Avond in de gordijnen
Een milde avondwind
speelt zacht in de gordijnen
Het voelt alsof alles herbegint
Dat nooit iets kan verdwijnen
Alsof door de open ramen
oude herinneringen zingen
Vogels fluiten al de namen
van zij die naar elders gingen
Ook al zit ik hier alleen
Het gemis is zoet en zacht
Al dat verleden om mij heen
geeft kracht voor wat er wacht.
De zon schijnt in het noorden
De zon schijnt in het noorden
en de wind waait achterwaarts
Alle klank valt uit de woorden
en het bloed stroomt tegendraads.
De lente verliest haar bladeren
Het duistert op klaarlichte dag
Nieuwbakken goden vergaderen
over wat bij het oude blijven mag
De tijd neemt een minuutje respijt
en de zee gaat aarzelend aan land
Trekvogels raken de richting kwijt
en de sterrenhemel valt uit verband.
Maar het moede hart klopt overal aan
voelt de wind, de zon, het eigen bloed
Aan de einder wast een nieuwe maan
De morgen stelt geen vragen. Het is goed.
Alleen staande
Alleen staande
soms liggend in de knoop
Het leven is nog gaande
maar neemt anders zijn beloop.
Steeds vaker slechts alsof
Geen oren die het horen
Geluk wat kort van stof
De juiste tred verloren.
Zelftwijfel die ontwricht
en mensen die passeren
Te weinig en te veel gewicht
Van vooraf aan beginnen leren
Alleen staande
is een wankel gegeven
Voor velen plots onbestaande
Voor anderen een oud stilleven.
Hoe mensen mij zien?
Hoe mensen mij zien?
Ik heb echt geen idee.
Getalenteerd misschien.
Of een klager voor twee.
Hoe mensen mij ervaren?
Ik dacht best aangenaam.
Of een angsthaas vol maren
en vooral relatieonbekwaam.
Hoe mensen naar mij kijken?
Daar raak ik niet meer uit.
Ik zie oude zekerheden wijken.
Geen houvast voor een besluit.
Ze gaat, ze gaat
Ze gaat, ze gaat
Soms wel eens te hard
Ze wil dat ik loslaat
Ik en mijn arme vaderhart
Ze groeit, ze bloeit
Ze vindt haar eigen weg
Ze houdt van ongemoeid
maar aanvaardt nog wat ik zeg
Ze baalt, ze straalt
Ze wordt volop zelfbewust
Ik word razendsnel ingehaald.
Het leven speelt kaper op de kust.
Tafel vol kruimels
Tafel vol kruimels.
De afwas wacht.
Avondlicht tuimelt.
Het stof valt zacht.
Buiten verdwijnt
achter bruine gordijnen.
Binnen verkleint
tot waar het kaarslicht
kan schijnen.
Stilte stijgt op
Zoals dauw uit het gras.
Een roos in de knop
spiegelt in het half lege glas.
De dag legt zich neer.
Geen stem zegt wat moet.
Het evenwicht voelt teer
zo wankelend naar goed.
Chronisch boos
Een man passeert
met een tred
van chronisch boos.
Levenslang niet opgezet.
Wel doornen, niet de roos.
Wel geprobeerd
Dat houden van en hechten
Dat willen dat alles kan
en de rug rechten
voor een grootser plan.
Maar geen bril die baat
als je niet verdraagt
dat het leven ook vraagt
dat je weer loslaat.
Een man passeert
met een tred
van chronisch boos.
Wat ben ik blij dat ik
een andere richting koos.
Dag van de zorg
Met zachte zorg
verborg je de pijn
van hun lichaam
of die van het zijn
achter je handen
vol geduld, de ogen
met mededogen
gevuld en een
glimlach als verhullend
gordijn.
Het was geven om
wat hen overkwam
om wat het leven
hen afnam of teveel gaf
als een soort straf
voor de overdaad die ze kregen
voor ze begonnen
aan de weg naar af.
Met zachte zorg
borg je hun geleden tijd
en droeg je bij aan hun
voortdurend verlangen
naar draaglijkheid.
Warempel wa rimpel
Warempel wa rimpel
rond de ogen
na jaren sparen
tekenen van vervlogen
Warempel wa rimpel
sporen in de huid
van een leven vaak simpel
en tranen zonder geluid
Warempel wa rimpel
golfslagjes verdwenen tijd
maar in al dat krimpvel
zie ik vooral uren vol jolijt.
Hou nog even vol
Hou nog even vol
Niemand weet hoe lang
Word niet hoorndol
Ook al zit je in de tang.
Hou nog even vol
Echternach is nabij
Het leven eist zijn tol
Er is altijd wel averij
Hou nog even vol
Tijd is toch relatief
Los nu toch niet de rol
Heb geduldig wachten lief
Hou nog even vol
Niemand weet hoe lang
Voorspellingen zijn brol
Plak die achter het behang!
Foto op de schouw
Een foto op de schouw
Je lacht voluit naar mij
Ik kijk weifelend naar jou
en de geliefden aan je zij
Een foto op de schouw
De kleuren schitteren fel
De lucht is vluchtig blauw
en fierheid nog van tel
Een foto op de schouw
een beeld in mijn hoofd
waaruit jij verdwijnen zou
wie had dat toen geloofd
Een foto op de schouw
vol lieve mooie mensen
allen dragen ze iets van jou
soms kan je niet meer wensen.
Lichaam vol verhalen
Een lichaam vol verhalen
gezien, gelezen, geleefd.
Een in elkaar verdwalen
dat mij zo richting geeft.
Een geest vol oude dozen
die verkleuren in de tijd
Daarin luttel zelf gekozen
maar van weinig heb ik spijt
Een hart vol mooie deuken
en wat krasjes om de ogen
In de zonbeschenen breuken
trilt wat niet heeft gemogen.
Een leven vol met levens
gekruist, gelost, gedeeld.
Zo lang al en slechts even
zoveel dat er in mij speelt.
De kinderen zijn weg
De kinderen zijn weg.
Het is weer stil in huis.
De woorden die ik zeg
komen nergens meer thuis.
Dus ik prevel de nevel
zachtjes aan flarden
Alleen zijn geeft wrevel
nauwelijks te harden.
Kom op met die glazen
Ik drink ze stug leeg
en neem mezelf te grazen
Nu alles veel zwaarder weegt
Want daar wacht de nacht
en daarna lange lege dagen
waarin de stilte als een klacht
om waarom zal blijven vragen.
Oefenen in volwassenheid
Vandaag naar mijn
eigen gelijk geluisterd
en het aandacht gegeven.
Maar omdat ik weet dat
het de weg vooruit verduistert
deed ik het slechts voor even.
Daarna kon ik weer voort
met ouderliefde geven.
Ik had het kind in mij gehoord
en kon het mijne dan vergeven.
Dolgedraaide lokken
De door het volle leven
dolgedraaide lokken
lokken de vader
uit zijn tent
in het moment
in een nu gevuld
met engelengeduld
dat hij richting ontknoping
reeds als kostbaar erkent.
Want in dit zorgen
schemeren reeds
de herinneringen
van morgen.
Verstilde gedeelde tijd
die ooit zal troosten bij
al die ongewilde vergeelde
vergankelijkheid.
Mensjes als ik
Er zijn van die mannen
met twee rechterhanden
die alles in kruiken en kannen
met groot gemak doen belanden.
Er zijn van die vrouwen
die hemel en aarde bewegen
die wit met zwart laten trouwen
en voor eigen deur durven vegen
En dan heb je mensjes zoals ik
met veel woorden zonder daden
die maken zich wel vrolijk en dik
maar naar hun nut heb je het raden.
Laat je dromen varen
Laat je dromen varen
over wijdse woelige oceanen
zodat ze gevoed na jaren
je tot nieuwe aan kunnen manen.
Laat je kinderen gaan
aan je zij en ver daarbuiten
zodat ze sterk komen te staan
en tot hun eigen weg kunnen besluiten.
Laat je verlangens los
op de wereld rondom jou
en herontdek in het grotemensenbos
wat je had gezworen
dat je nooit verliezen zou.
I am a man
I am a man
and often kind
But that’s not true
for all mankind
I am a man
and often blind
So I make mistakes
and I do mind
I am a man
but do not find
that there exists abuse
of the forgivable kind
Lezen en skaten
Op boeken kun je bouwen
om boven je stand te trouwen
om draken in stukjes te houwen
of je fantasie open te vouwen.
In boeken vind je mensen
magere of met dikke pensen
die net als jou de hemel wensen
waarin bloemen nooit verslensen
Maar boeken kunnen ook vloeken
met wat je op die leeftijd wil zoeken.
Dan hebben ze even niets te koeken
tegen skating en al te brede broeken.
Compliment
Het is complex
een compliment.
Of je nu schenker
of ontvanger bent.
Soms slecht verwoord.
Of op het foute moment.
Of iemand niet aan zoveel
directe openheid gewend.
Toch heb ik nog nooit
een mens gekend
die verdrietig werd van:
‘Weet dat jij geweldig bent!’
Abonneren op:
Posts (Atom)