Ooit waren we veel dichter
al te dicht om goed te zijn
Nu is alles weer wat lichter
doet weerzien ons geen pijn
De afstand node genomen
gaf zuurstof aan vergeven
Onmachtig samen te stromen
werden we uit elkaar gedreven
Toch blijft de lucht nog trillen
het onvervulde blijft bestaan
In het blauw rond je pupillen
is dat verlangen blijven staan
Kunst is vrede kunnen nemen
met wat stil tussen ons speelt
Twee onoplosbare fenomenen
broosjes onder een laagje eelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten