Opgestroopte mouwen

Met strak opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

zeisde hij het gras vol vertrouwen

met een sigaret tussen de tanden.

Klopte de vruchten van de notelaar

en zoogde lammeren in de sneeuw

verbond oud en nieuw met elkaar

was volkomen thuis in eigen eeuw

Groenten moest  een man verbouwen

aardappelloof was om te verbranden

Altijd met de opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

Herstellen deed hij enkel provisoir

morgen was er altijd nog een dag

leven deed hij als een Druivelaar

in wijze eenvoud en met gulle lach

Ellende die hij moest aanschouwen

deed de levensmoed nooit stranden

Altijd met de opgestroopte mouwen

en de ware ambacht in zijn handen

Met de duiven spelen en ze eten

de volle smaak van eigen kweek

Zijn zorgen heb ik nooit geweten

alsof hij daar immuun voor leek

Een leven lang wist hij te bouwen

aan vriendschaps- en familiebanden

Altijd met zijn opgestroopte mouwen

en de ambacht in zijn handen.

’s Zondags sliep hij door de preek

hij was een christen in zijn daden

hielp altijd de mensen uit de streek

en ging vooral bij zichzelf te rade

Zijn verlijden was in mijn verleden

het afscheid van de kindertijd

Hij zou niet aarden in dit heden

zonder opgerolde mouwen en

ambachtelijkheid.