In het oog van de storm
staat een meisje onbewogen
Ze houdt zich stil voor de vorm
uit angst te worden meegezogen
Al wat steun zou moeten bieden
klampt zich aan de eigen wortels vast
Zij voelt enkel
mistige leegte zieden
Terwijl de grond onder haar in duister tast
Zoals elk redeloos razen gaat ook dit luwen
Een blauwe lucht ontkent nu wat is geweest
Ontwortelde bomen werpen levenslange schaduwen
op een meisje dat de stilte voor de storm vreest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten