Het is weer zo’n dag
te moe om te vliegen
enkel zin om te wiegen
op thermiek los van de tijd
Maar een aards gezag
trekt mij naar beneden
om mezelf te besteden
aan in brons gegoten
vergankelijkheid.
Als simpele duif,
schuif ik mezelf opzij
en glij
uit mijn vlucht
richting barones
de Pompadour
op de mosgroene koer
van het binnenhof.
Ik ben haar slof.
Haar dienaar. Haar brug.
Haar lichaam oogt stug.
Maar in het verlangen
onvervuld is ze al die
eeuwen blijven hangen
met groeiend ongeduld.
Ze is een beeld. Van stand.
Dat in weer en wind en door
smart overmand, wacht om
te worden bemind.
Ik land in haar hand en het
spervuur begint. Aan vragen
die ik straks naar de einder
moet dragen. Vragen als post
vol verwachtingen
die bij leven nooit werden
ingelost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten