Over je wangen rolt verdriet
waarvan ik de oorzaak ben
jij roept wel maar ik zeg niet
getier waar ik nooit aan wen
Beiden zitten we op ons eind
vanuit het eigen groot gelijk
Je duwt me weg en verdwijnt
als ik je tegen de haren strijk
Mijn winst kantelt naar verlies
als ik je goedbedoeld benader
Je wil dat ik altijd voor je kies
Ik ben tenslotte toch je vader
Het hoog verdriet is uitgerold
Er is weer toegang tot je oren
Het razende vuur lijkt gestold
en op je gelaat drogen er sporen
Pratend maken we een brug
tussen jouw blik en de mijne
Opluchting rolt over mijn rug
als ik je lachje zie verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten