In een schriftje
met blauwe lijntjes
en een dwarse rode
schreef ze luttele woordjes
die haar heel fijntjes
in het verdriet
dat zich bij het drogen
van de inkt pas echt
volop begrijpen liet.
Daar netjes tussen
het rechte blauw
en vanaf het rood
las ik in haperend zwart
wat ze niet zeggen wou
maar zeker weten mocht
na haar dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten