Het mag.
Nog een keer per week
wat ooit haast banaal leek.
Op donderdag.
Je uitwuiven naar school.
Je zien schuiven richting horizon
op je fiets. Jij en
ik zwaaiend.
Jij te snel de bocht om draaiend.
En ik dan nog even starend naar niets.
In dat luttele
schijnbaar zonder doel
is het dat ik mij
in alle vrede even vader voel.
Toen ze nee zei tegen morgen
Zei ze ook nee tegen jou
Ze kon echt niet langer zorgen
Ze liet je achter in de kou.
Buiten wacht jou een winter
die onbarmhartig hard zal zijn
Ik zoek de woorden maar vind er
geen die helpen tegen jouw pijn
Laat het duister jou niet vangen
Schreeuw de sterren uit verband
Laat de tranen toe op je wangen
Hou met heel je wezen stand.
In de straat
waar werd gesmeed
was jij mij het meest nabij.
Ook al lachte de toekomst
er zelden hemelsbreed
daar in die ouderwetse negorij.
Maar jij was mooi en jong
en nog tot wonderen in staat
Onder een vaak weifelende zon
stond jij er eindeloos paraat.
Dus als ik je weer mis
Dan is het daar dat ik jou vind
In de straat die jou voorgoed verloren is
maar waar ik gelukkig was als jouw kind.
Het is de wetenschap van het leven
zelf bestuderen in kleine stappen
En dat dan zo door weten te geven
dat zij die het echt willen, het snappen
Of het is licht zachtjes buigen, breken
tot er een nieuw inzicht wordt geboren
Zodat zij die met jouw ogen hebben gekeken
de wereld grondiger zien dan ooit tevoren
Het is deel durven zijn van een organische geheel
Waarin jij vaak het hart bent dat hen voedt
Maar tegelijkertijd en hopelijk minstens evenveel
ontvang je terug wat jij hen geeft in overvloed.
Lesgeven is een blijvend zoeken
naar hoe je het verschil kunt maken
En weet, net dat, vind je niet in boeken
Het is jouw passie die hen moet raken.
Ze had hem op straat gezet
De enige wet die in elke oorlog geldt.
Een gedicht vraagt niets.
Het geeft wat het gegeven werd.
Aan al wie dat wil.
Altijd op zijn zondags. Met een kloppend hart.
Opent zich voor wie een weg naar binnen zoekt
Blijft glimlachend gesloten voor wie niet binnen wil.
Maar altijd op zijn zondags. Met een kloppend hart.
Een gedicht vraagt niets.
Het geeft wat het gegeven werd.
Dank je, ma
Dank je dat ik besta
Dank je voor je leven
zo vol van gul geven
en onvoorwaardelijk zorgen.
Dank je voor je geloof in een morgen
waar de bloemen altijd geuren
de avonden roze zullen kleuren
en boeken wijze vrienden zijn
die zich het best laten lezen
met een glas droge witte wijn.
Dank je dat net jij de moeder was
van deze altijd klein gebleven man.
Dank je, dat je iemand was
die ik nu geweldig hard missen kan.
De mens trekt ten oorlog
Om grenzen te verleggen
Om het zwijgen op te leggen
Met het gelijk in hun zog
Dan spreken we van helden
Die het vaderland dienden
Die de altijd niets ontziende
vijand met bravoure velden.
Maar als de doden zijn geteld,
blijkt slechts die ene grens verlegd
De absolute ondergrens van slecht
en ligt het grote gelijk ergens geveld.
Zoals ik het daar ken
komen de wolken er aan land
Maar in 1944 was er op 06/06
wel wat meer aan de hand
De hel was in die tijd
zo een beetje de regel op aarde
Omdat nog hardnekkiger dan anders
volkeren zich over anderen
superieur verklaarden
Die avond kleurde de golven rood
Niet van de ondergaande zon
Maar door een gruwelijke hoeveelheid dood
waarmee de weg naar vrijheid daar begon
Dat offer is niet vergeten
en wordt vaak gepast herdacht
Maar de gruwelanalfabeten
zijn elders alweer aan de macht.
Ze zijn zo lief
Zo voor elkaar
Warm inclusief
maar niet inwisselbaar.
Ze zijn elk uniek
maar ook samen één
en twistziek
is van de drie er geen.
Ze zijn een schat
die over elkander waakt
Ze zijn alles wat
een vader gelukkig maakt.
Man belt de hulpdiensten
Een vrouw vraagt wat er is.
Kan u mijn moeder bellen?
Waarom? Omdat ik haar mis.
Het klinkt misschien absurd
Maar ik begrijp die man.
Je bent wel degelijk in nood
als je haar nooit meer bellen kan.
Ik denk het echt veel
maar zeg het niet vaak
omdat ik er merendeel
te weinig tijd voor maak
En als ik het dan zeg
is het omslachtig en vaag
Maar lieve, mooie dochter
wat ik zie je graag!
Toen ik jaren geleden
voorbij de moestuin kwam gereden
stonden wortelen rijen dik
waren bloemkolen er in hun schik
en werd er door het blozend fruit
om het zonnigste plekje gestreden
Maar met het vorderen van jaren
kwam de gulle moestuin tot bedaren
Zag je groenten één voor één verdwijnen
en de oppervlakte drastisch verkleinen
tot er amper schamele bedjes over waren.
Hier werd voor mijn ogen welbeschouwd
oud en moe een leven afgebouwd
Tot nu finaal de aarde er zich vult
met onkruid dat voorheen niet werd geduld
omdat ook een mensenleven helaas
niet eeuwig zijn versheid houdt.
Ik kijk hoe ik kijk
Hoe mijn blik het licht
nu anders breekt
kleuren laat gebeuren.
en ik plots anders lijk.
Ik kijk hoe ik schik en herschik
en dan vooral mijn schrik
die mij weerhield te zien
dat de waarheid mooier blijkt
dan elke zelfleugen in mijn geheugen
Ik kijk en ik klik
Het worden duurde jaren,
Het kantelen zelf een ogenblik.
Ik ben een instrument
Makkelijk te bespelen
Wie mij een beetje kent
ziet zo wat gaat vervelen.
Veel noten op mijn zang
En een voorkeur voor mineur
Maar af en toe ook knaldrang
Geheime akkoordjes tegen sleur
Gevoelige snaren om te roeren
En nu en dan ietwat ontstemd
Maar eens terug op volle toeren
ben ik dus best een tof instrument.
Poes Snoes is weg
Zonder uitleg en voorgoed
Verdriet dat zoiets doet.
Maar dochterlief verzint
Waarom Snoes elders spint
en vertelt over de
dagen voor vertrek
hoe Snoes afscheid nam van haar en de plek
waar haar eten al die jaren stond.
En de reden? De komst van de hond.
Zo maakt ze het verlies verklaarbaar.
Nog altijd triest. Maar draagbaar.
Veranderen vernieuwen
Iedereen moet op de trein
Het lijkt niemand te benieuwen
of daar gegadigden voor zijn.
Treinen doen niet aan stoppen
Ze denderen immer door
Slechts enkelen bedienen de knoppen
Over de dwarsliggers leggen ze hun spoor.
Het reisdoel verandert naargelang
de vele wissels van de macht
Wat goed was, is niet echt van belang
Hoewel niemand weet wat elders wacht.
Leven is ook aanhoren
hoe andere mensen sterven
hoe die de strijd verloren
om zo eeuwigheid te verwerven
Leven is dus ook achterblijven
als getuige van al wie verdween
het is een zonder hen verder schrijven
over horizonten heen.
Leven is ook leren luisteren
naar de echo’s van verdwenen stemmen
Niet opdat ze het hart zouden verduisteren
maar net om de duisternis te temmen.
Wij zijn allemaal nomaden
Gemaakt voor onderweg
Wat wacht kunnen we niet raden
en ook het lot doet vaak zijn zeg
Maar het leven dat is reizen
Met finaal één enkel doel
Je niet meer de weg te laten wijzen
maar stap voor stap te gaan voor je gevoel
Wij zijn allemaal nomaden
die al jagend op hun dromen
naarstig door de wereld waden
om in zichzelf thuis te kunnen komen
Mensen vallen
Nu eens mee en dan hard tegen
zij voor jou of jij voor hen
Maar het vallen
-
Ik beken -
dat het langst blijft wegen
en waar ik me zelden bij neerleg
is weg.
In mijn hoofd
staat zoveel geschreven
achtergebleven restanten
van mensen die geen deel
meer uitmaken van mijn leven:
Woorden en verjaardagen
oude adressen, telefoonnummers
en vervlogen hoogdagen in polaroid
ooit ogenschijnlijk voor altijd
en nu voor altijd voltooid.
In mijn hoofd
is er van alles geschreven
dat ik graag aan het grote
vergeten zou geven.
Maar een mens heeft
al bij al weinig te beslissen
over wat hij uit dat hoofd
wel of niet kan wissen.
De laatste woorden
door jou gelezen
Het laatste verhaal
door jou verbeeldt
hebben jou niet
kunnen genezen
maar hebben misschien
nog iets geheeld.
Een laatste keer lezen
tot tevreden moe
en dan glimlachen
Het moest zo wezen.
Doe nu maar de boeken toe.
In het brakke land
na jouw heengaan
springen nog altijd herinneringen
als klaprozen uit de grond.
Vluchtige schoonheid
die wiegend in de wind
in alle kwetsbaarheid
een verloren gewaand gisteren
met een dragelijk morgen verbindt.
We moeten vooruit
We moeten de morgen halen.
Als we nu durven dralen,
gaan we misschien wel zelf onderuit.
We hebben het hard te verduren.
Er is teveel dat diep beklijft
Maar al wie verloren achterblijft,
zullen we netjes een kaartje sturen.
We zouden het ook anders willen.
Maar wie heeft er echt te kiezen
wat hij dragen kan aan verliezen.
Er is zoveel honger niet te stillen.
Vaak brei ik met woorden
En ook al houden ze geen steek
Toch ontstaan er dan patronen
In wat alleen maar chaos leek
En al blijven er losse eindjes
in die altijd rafelende realiteit
met woorden brei ik spreitjes
anders raak ik mezelf kwijt.
Uit het papier
dat mijn leven is
knip ik woordjes
ter verbintenis
De mooiste, de raakste
De vergeten en verguisde
Diegenen die niemand nog zag
Maar er stilletjes in huisden
En plak ze op de dagen
Of deel ze uit aan wie ze wil
Woordjes die mij in zich dragen
en op zoek zijn naar verschil.
Het papier wordt alsmaar kleiner
De woordjes meer bescheiden
Ooit zal ik knippen: we zijn er
en zullen ze geruisloos weer verglijden.
Mijn venster op de wereld
soms al een eeuwigheid niet gehoord.
Ze knipt woordjes uit en
Ze knipt woordjes uit en
plakt ze zorgvuldig op papier
geroezemoes, weeromstuit
ondersteboven en fabeldier.
Ze kiest ze louter op geluid
hoe ze knisperen in haar hoofd
miezerregen, vlinderkruid
oelewapper en bekokstoofd
Ze vult wat wit en leeg was
met cadeautjes van taal
Ze ruikt eens aan rammenas
en knabbelt aan kannibaal.
Ze hangt ze boven haar bed
met avondschemer en ochtendgloren
Zo weet ze elke dag goed ingezet
of raakt pardoes een droom geboren.
