Gezeten op de drempel voor mijn huis
kijk ik hoe wolken herwaarts schuiven.
Achter mij is het stil en niemand thuis.
Geen moeder meer die uit kan wuiven.
De straat en ik liggen er wat verlaten bij
De herfstlucht dempt de vrolijkste noten.
Bladeren en vroeger dwarrelen voorbij
en voor mij een steen om aan te stoten.
Als een herinnering neem ik hem ter hand
en gooi mezelf terug naar een andere tijd.
Waar ik als kind door onmacht overmand
mijn angst in vragen op het voetpad krijt.
De avond valt er en de koude stijgt.
De voordeur is onwrikbaar en doof.
Geen smeekbede die ze open krijgt.
Ik bid wel maar zonder echt geloof.
Tot plots het geluid van brekend glas
en een steen die van een hart valt.
Altijd heb ik ontkend dat ik het was
die hem door het raam had geknald.
Gezeten op de drempel voor mijn huis
hoor ik voetstappen aan de overkant.
Hier komen nu andere kinderen thuis.
Ongemerkt rolt een steen uit mijn hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten