Dochterlief

Zij praat van morgen zonder zorgen

nog veilig geborgen in de kinderblik

De vraatzucht van tijd tikt verborgen

Onbegrip omdat ik mijn woorden wik

Vandaag is gisteren maar dan meer

nieuwe stap op haar rimpelloze reis

vanzelfsprekendheid die ik ontbeer

haar dromen zijn nog vrij van prijs

Zij lacht en huilt maar twijfelt nooit

Ze weet genoeg en vooral niet teveel

Alles is goed of wordt dat zeker ooit

zo'n vertrouwen viel mij nooit ten deel

Ik zwijg van morgen, mensenzorgen

opgeborgen dromen en te nauwe blik

De vreugde om voor haar te zorgen

leert mij weer leven in het ogenblik.

Hart

Eruit gevallen als een kuiken uit een nest

klopt het hart nu stil op de verlaten straat
koppig en naakt zoekt het terug de maat
van haar van wie enkel nu haar echo rest.

In de borst gaapt een gat dat zich sluit
maar aarzelt tussen vergeten en verdriet
het hart ademt altijd hetzelfde minnelied
terwijl zij ergens van een andere lente fluit

Onmachtig voor een ander te kunnen slaan
sterft het die nacht een te verwachten dood
Elk hart dat zich  waarachtig heeft ontbloot
kan daarna nooit een andere weg nog gaan.

Scheren langs vervulling

Tevergeefs tracht ik mij te verbinden

met mooie wijze mensen en mijn tijd

gedeelde hartslag laat zich niet vinden

zodat ik moedeloos verval in zelfverwijt

Wel hand in hand maar nooit in de maat

in dezelfde richting doch met ander doel

wandelen we in een doodlopende straat

tot ik me door jou en mezelf verlaten voel

Dat scheren langs vervulling slaat wonden

nauwelijks likbaar in afvallige afzondering

Zodat na elke band die ruw wordt ontbonden

er zich dat zelfbeeld aftekent van zonderling.