In het mulle zand
voor je voeten
tekende je twee wijkende
wegen
We bekeken elkaar even en zwegen
nadere uitleg had niet meer gemoeten
Rondom ontrolde een vale avondschemer
oranje vervloeide tot het wit van de maan
Mijn hart weigerde simpel dit alles te verstaan
en voor ons stroomde kil de vuile trage Demer
Jij huilde stil je tranen tot een pakje verdriet
en schonk het mij zodat ik het koesteren zou
Ik werd de verlaten jongen en jij een vrouw
die het verleden vergaf en ons daar rusten liet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten