Verbonden

Ik heb je aan de lijn

Jij hangend

aan een draadje

Ik hou

de woorden klein

uit onmacht

en dat raad je

Je stem

is warm en zacht

met lichtheid

zwaar om dragen

Ik verbrokkel

als je lacht

om hoeveel van dit

mag ik nog vragen

We praten over anderen

Over het lijden

in hun weg

Over wat nooit

zal veranderen

Sommigen geluk

en anderen pech.

We praten

om te praten

Verbinding die

er toe doet

Als we elkaar loslaten

zit jouw kracht

weer in mijn bloed

Nu de lijn

is verbroken

voel ik vrede

en verdriet

Diep in jou

ben ik ontloken

Diep in mij

zing jij

jouw lied.

Maren 12

Kantelend tussen groots en klein

zie ik de vrouw die je ooit zal zijn

met schalkse blik in je wijze ogen

en dat rustig hart vol mededogen

Je speelt, droomt, danst en tolt

terwijl iets al richting later holt

een ernst die door je aders vloeit

nu je uit je oude pasvorm groeit

Je sluit deuren, kijkt door het raam

verse verlangens fluisteren je naam

trekken je stil een wijdere wereld in

weg van ooit naar een nieuw begin

Klaar om meer je eigen weg te gaan

Met ons maar ook van ons vandaan

Geniet van al wat je te wachten staat

dit levensjaar dat zich niet rijmen laat.

Waar de wind waait (3)

De man schudt leeg de blik.

Antwoordt met een treurig

grommen van zijn maag.

Als een verwijt

glijdt het kind

dieper de schaduw in.

De man zoekt houvast

in de eindeloze stoet

witte wolken die boven hun

hoofd harteloos afdrijft.

Ik mag nu niet stilvallen

Ik moet…

De rest droogt uit op zijn

gekloven lippen.

Hij hijst het kind

op zijn rug.

Hij kucht, zucht en vlucht de

witte beloften achterna.

Samen struinen ze door de vlakte

met bomen zonder bladeren

struiken zonder bloemen

rivieren zonder water in hun bedding

huizen zonder leven

wegen zonder einde

zon die schroeit

en wolken

als een wollen pijl

een hooghartig lachje.

Op het lichaam van de man

wordt het steeds drukker.

Een dwergbuidelmuis op zijn buik.

Een zwartvoetbunzing in zijn broekzak

Een wit antilopejong in zijn nek

Een boomkikker op zijn hoofd.

Een laagland gorilla aan de hand

en de moed in zijn schoenen.

Samen zwerven ze

weg van wat was

naar elders en anders.

Halverwege elders

verdampt een rivier zich

leeg in de witte wolkenkaravaan

die nu grijs en drachtig

haar tocht verderzet.

Wat overblijft voor het gezelschap

is slechts een bord

met daarop in verwaterde letters

VERDER ONDERWEG

Verweesd als herfstbladeren

geven ze zich over aan

waar de wind hen waait.